रामाची व मारुतिरायांची गाठ पडते. अशोकवनात सीता रडत असते. अशोकाच्या फुलांना बहर आला होता. कारण सीतेच्या डोळयांतील पाणी त्यांना मिळे.

अशोकाच्या झाडा         फुलांचा नित्य बहर
सीतादेवीच्या डोळयांचा             त्याला मिळतो पाझर
अशोकाच्या झाडा         सीता घाली पाणी
नेत्र येतात भरोनी             रात्रंदिस

सीतेच्या डोळयांतील पाणी मिळे म्हणून ती फुले अत्यंत सुकुमार दिसत. सीतेचा श्वासोच्छ्वास लागल्यामुळे त्या फुलांना गोड वास येई. सीतेच्या डोळयांतून पाण्याचा सडा पडे व अशोकाची फुलेही टपटप खाली पडून सडा होई; अशा मनोहर उत्प्रेक्षा आहेत.

मारुती सीतेची बातमी नेतात. वानरांसह राम येतात. सेतू बांधू लागतात. राम शिळा टाकी ती बुडे. परंतु त्याचे नाव लिहिलेली तरे. मारुती म्हणतो :

हसून मारुति             म्हणे रामा रघुनाथ
देवा तुमच्याही पेक्षां             तुमच्या नावाची योग्यता

सेतू होतो. रावणाशी युध्द सुरू होते. रामाचे बाण हळूहळू लंकेवर येऊ लागतात. मग लाखो येऊ लागतात. इंद्रजिताला लक्ष्मण मारतो. रावणही मारला गेला. परंतु राम सीतेची परीक्षा पाहतात :

रामाचे हृदय             जणूं कठीण पाषाण
फूल आगीत घालून             बघतसे

पुढे पुष्पक विमानात बसून राम-सीता निघतात. सीतेला समाधान वाटते. शेवट गोड होतो :

सावळी जानकी             रामरायाच्या मांडीवरी
सीतेच्या तोंडावरी             प्रसन्नता

रामाला भरत भेटतो. राम भरताला नाही भेटले. जणू स्वत:च्या हृदयाला भेटले :

भरता भेटला             भेटला हृदयाला
रामरायाने न्हाणीला             नेत्रजळें

रामाने भरताच्या पाठीवरून हात फिरविला आणि भरताचे बारा वर्षांचे कष्ट नष्ट झाले :

भरताच्या पाठीवर         राम फिरवितो हात
बारा वरसांचे कष्ट             दूर केले

रामाला अभिषेक होतो. सुखाचा संसार सुरू होतो. सीता नाना प्रकारचे दागिने मागते. राम देतो. दिवाणखाना सजलेला असतो. भाग्य फुलते. सीता गर्भार असते. राम तिला डोहाळे पुसतो.

सीतेला डोहाळें             रामाला काय कळे
निंबोणी रस गळे             शेल्यावरी
सीतेला डोहाळे             रामाला सांगावे
रुमाली आणावे                 बाळआंबे