माहेराला आसावलेली सासुरवाशीण शेजीला म्हणजे :

शेजारिणी बाई             माझी वेणी ही घालावी
आईच्या हातांची             आठवण मज द्यावी ॥

“आई केस तडतडू न देता हलक्या हाताने वेणी घाली. तशी तुम्ही घाला.” असे प्रेमार्थ भुकेलेली ती म्हणते. परंतु शेजी नेहमीच चांगली वागत्ये असे नाही :

शेजीच्या घरी गेल्यें         शेजी बोलली रागानें
कोवळें मन माझे             नेत्र भरले पाण्यानें ॥

गर्विष्ठ शेजीला ती म्हणते :

शेजारिणी बाई             नको करूं गर्व फार
रोज ग बघत्यें                 दिव्याखाली अंध:कार ॥

केळीची पाने मऊ असतात. ती फाटत नाही. परंतु ती कठोर टरटरीत झाली की वार्‍याने फाटतात. शेजीबाई मृदू स्वभावाची रहा, ताठ नको होऊ:

शेजारिण बाई             गर्वाने दाटली
पानें केळीचीं फाटली             वारियानें ॥

शेजारच्या बायका कधी प्रेमाने भाजी वगैरे देतात. परंतु भांडण झाले म्हणजे ते सारे काढतात :

शेजीनें दिली भाजी         दिली अंगणांत
काढी भांडणांत                 वारंवार ॥

परंतु नेहमी शेजीच चुकत्ये असे नाही. स्वत:चीही चूक असते. शेवटी भांडणे मिटतात. पुन्हा एक होतात :

तीळ घे गुळ घे             विसर मागील भांडण
शेजी आता हं अंगण             तुझे माझे ॥
शेजारिणी बाई             एका दारी दोघी वागूं
माझी मैना तुझा राघू             खेळतील ॥

आपली दोघींची मुले एकत्र खेळतील. प्रेमाने नांदू.

शेजीच्या ओव्यांहून मैत्रिणीसंबंधीच्या ओव्या अधिकच सुंदर आहेत. लहानपणाच्या मैत्रिणी एकदा लग्न झाले म्हणजे थोड्याच पुन्हा भेटणार ? पत्र कोण लिहिणार ? आधी त्या वेळेस लिहिता येत नसे, आणि लिहिता येत असले तरी लिहिण्याची चोरी :

आपण मैत्रीणी             जाऊं ग वारा वाटे
जसे नशिबाचे फांटे             फुटतील ॥
आपण मैत्रिणी             पुन्हा भेटूं कधीं
आठवू मनामधी             एकमेकी ॥
वारियाच्या संगे             आपण पाठवूं निरोप
पोचतील आपोआप             मैत्रिणीला ॥