सकाळी भगवान् सूर्यनारायण अंगणात येऊन उभे राहतात. त्यांना का गलिच्छ अंगणात उभे करावयाचे ? सूर्याच्या किरणांचे स्वच्छ अंगण स्वागत करील. किती सुरेख कल्पना व पवित्र भावना :

सकाळी उइून             काम सडा-सारवण
दाराशी उभे राहती             देव सूर्यनारायण ॥

दळण-कांडण, दुरून पाणी आणणे, मसाला कुटणे, सारी कामे ती करते. तिला कंटाळा नाही. आईच्या तालमीत ती तयार झालेली :

दळण सडण             नित्य माझे ग खेळणं
माझ्या मायेनें वळण             लावीयेलें ॥

सासरी कसे वागावे ते आईने शिकविलेले असते. आई गुरू :

मला शिकवीलें             माय त्या माउलीनें
परक्याच्या साउलीनें             जाऊं नये ॥
मी ग शिकलेली         बयाबाईच्या शाळेला
काम आपुलें करावें             सदां वेळेच्या वेळेला ॥

सार्‍याच ठिकाणी सासुरवास असतो असे नाही. काही सासवा आयांसारख्या असतात :

घराची घरस्थिती         काय पाहशी परक्या
लेकी-सुना त्या सारख्या         माझ्या घरी ॥

अशी प्रेमळ सासू सुनेचे लाड करते. बांगडया भरणारे कासार आले तर बांगडया भरविते, पटवेकरी आले तर सुनेचे बाजूबंद पटविते :

आले आले ते पटवेकरी         पटवाया काय देऊं
बाजूबंद गोंडे लावूं             सूनबाईच्या ॥
आले हो वैराळ             बसूं घालावी घोंगडी
चूडा भर नागमोडी             सूनबाई ॥

सासू सूनबाईला नटवते. सूनही सजते. परंतु कुणी म्हणते :

किती तूं नटशील         एवढें नटून काय होतें
रूप सुंदर कुठें जातें             उषाताई ॥

सूनबाईलाही ते समजते. मुख्य अलंकार म्हणजे शेवटी स्वत:चे सौभाग्य हे ती ओळखते :

सासूबाई तुम्हीं             एक हो बरें केलें
कपाळीचें कुंकू                 रत्‍न माझ्या हातीं दिलें ॥

पतीला आनंद व्हावा म्हणून ती झटते. सारे दु:ख गिळून पतीसमोर हसते. पती सुखी असला म्हणजे पत्‍नीला सारे मिळाले :

सासूचा सासुरवास         सारा मनांत गिळिते
कंथाशी हांसती                 उषाताई ॥
होवो माझें कांही         नाहीं मला त्याचें दु:ख
माझ्या कुंकवाला             मिळूं दे ग परी सुख ॥