चंद्रप्रभा फाकली हो रात्र चांदणी ।
भूषणांत रत्न नाहिं आज घरधनी  ॥धृ०॥
पौर्णिमेस शशी शुद्ध अभ्रमंडळीं ।
मशिं विसरून पति आणिके स्थळीं ।
सुकतिल जाई जुई बकुळ पाडळी ।
आंगणांत उभी, हात लावि नीढळीं ।
राहिले निवांत कांत कोण्या सदनीं ? ॥१॥
लक्ष लक्षितां हो पाय, चक्षु ताठले ।
पति-वचनानें पंचप्राण दाटले ।
चित्त चिंतनानें तीन प्रहर लोटले ।
वदन नेत्रबिंदु श्रवति आधो वदनीं ॥२॥
हरण जैशी दग्ध वनीं हिंडे एकली ।
तशि पतिविण दीन धाय मोकली ।
निच्चेष्टित होउन मंचकास टेकली ।
आलें ह्लदय भरून सद्‍गदित शोकली ।
आले गृहिं कांत निकट वेळ साधुनी ॥३॥
द्वारकेंत कृष्ण जसे भामा-मंदिरीं ।
संपादणि करुन शांतवीत आदरी ।
तद्‍वत् हो प्राणसखा भोगि सुंदरी ।
गोविंदराव कवि वसति जुन्नरीं ।
बहिरू बापू तोड तोड गाति शोधुनी ॥४॥