चैत्रपालवी झाडागणिक फुटते हिरवी पिवळी ।
नार नव्या नवतीची नवळी ॥धृ०॥
छाती मुखवटे भुजा बाहुटे, कर कर्दळीचा कंद ।
आखार कंबर बारीक अरुंद ।
भुवया कमाना, डोळे हिंगुळे, गाल गुलगुलीत बुंद ।
दोन्ही कुच कुसंब्याचे गेंद ।
पेंडी तनमणी खिचडी (?) करोनी लोलक हा बिलंद ।
नाकीं नथ चमके गोविंद ।
नार भरपणांत, नाहीं यौवनांत, आले दिवस जवळी ॥१॥
खांद्याहून पदर रुळतो भुईवर, उघडे दोन्ही आंगठे ।
चोळीवर चमके काठ गोठे ।
राव्यावाणी नेत्र गरगरा मारी संगीन सपाटे ।
दरदरा घाम अंगांतुन लोटे ।
स्वार पायदळ हुजरे बारगीर अंबीर मोठे मोठे ।
वेडे झाले पाहून गेंदगोठे ।
तान्हेल्यास पाणी, भुकेल्या जेऊं घाल, आम्हां भोजन पाणी ॥२॥
शके १७३९ ईश्वरी नाम संवत्सर ।
न्हाणु मोत्यानें पठी पसर (?) ।
शहर चिनापट्टणका सुरूंग पैठणका पेठेचे कवीश्वर ।
चुणगे शब्द सुगंधी केशर ।
काय जेऊं घालू ? कसे जेवितां आंबेमोहोराचे खासर ।
अस्सलची कधींच येइना सर ।
बोललीस रसाळ, कर मन उसाळ, बाध प्रीतीच्या पवळी ॥३॥
गेलें मन मिळून शर्करा आळुन दुधामधिं मिसळलें ।
मजवर लई लई मन पाघळलें ।
चमचमाट बिजलीचा थाट, ढगांतुन कोसळलें ।
कसे दयाळा दिवसा दिवटी पाजळले ? ।
छातीवर डुलत बोलत चालत मेहुणपुर्‍यांत वळले ।
सजणाच्या नाहीं वचनाला टळले ।
या हो घरांत, गेले मंदिरांत, सर सर सखा कवळी ।
सगनभाऊ म्हणे, विठठल राउळीं ॥४॥